Nagroda specjalna im. Stanisława Wyspiańskiego w rękach artystów Krakowskiego Teatru Tańca!

Wspaniałe wieści na upływający właśnie dwudziesty piąty rok działalności Krakowskiego Teatru Tańca!

 

Eryk Makohon i Paweł Łyskawa, liderzy Teatru, zostali uhonorowani nagrodą specjalną Konkursu o Nagrodę Teatralną im. Stanisława Wyspiańskiego za instalację performatywną "Okno holenderskie"! Nagrodę otrzymał także zespół aktorski, w składzie - Natalia Dinges, Alicja Müller, Paulina Nowicka, Michał Przybyła, Agnieszka Ferenc oraz Magda Niedzielska! 

 

Dziękujemy Komisji, dziękujemy tym, dzięki którym instalacja powstała -> Miasto Kraków, a także Cricoteka! Dziękujemy Annie Królicy za towarzyszący instalacji tekst krytyczny oraz Oldze Kalarus za piękną grafikę!

Przypomnijmy, że instalacja powstała w trudnym dla wszystkich okresie pandemii, tuż po ogólnopolskim lock downie i obejmowała szereg działań solowych, realizowanych w witrynach obiektów usługowych na ul. Nadwiślańskiej w Krakowie.

 

Widzowie-przechodnie obserwowali działania performerów przez szybę, nie wchodząc do lokalu, z zachowaniem bezpiecznego dystansu i brakiem bezpośredniego kontaktu z artystą. Do realizacji w instalacji zaproszeni zostali młodzi, niezależni tancerze, bez stałego zatrudnienia, a więc najbardziej dotknięci skutkami pandemii.

Instalacja buduje paralelę zarówno między sztuką a działaniami usługowymi, jak i między ciałem w tańcu a ciałem w seksbiznesie. Tworzy się w ten sposób wywrotowa alegoria środowiska tańczących freelancerek i freelancerów jako "plastycznego" organizmu, dostosowującego się do oczekiwań innych. Twórcy instalacji podkreślają analogię pomiędzy światem tańca i prostytucją, dla których elementem wspólnym jest motyw ciała na sprzedaż, którego w sytuacji zagrożenia epidemiologicznego nikt nie chce (bądź nie może) kupić. Forma instalacji nawiązuje do budowania ”dobrego sąsiedztwa”, także na linii lokalny biznes – kultura.

 

Instalacja trwała 120 minut, każdy performer/performerka prezentował swoje ok. 4 minutowe solo w zapętleniu, doprowadzając się do granic wytrzymałości fizycznej. Działania performerów odnosiły się do aktu ofiarowania siebie widzowi – przechodniowi, lub/i samemu sobie. Działania w geście całkowitego poświęcenia nawiązują do aktu seksualnego.

 

Tematem działań było przekroczenie granicy – na poziomie kinestetycznego, emocjonalnego, wydolnościowego, transowego czy innego działania fizycznego. Działaniu towarzyszyła idea pogłębionej świadomości, koncentracji, ekstatycznego skupienia lub bezgranicznego wejścia w dany poziom percepcji, czy odczuwania. W tym właśnie akcie koncentracji przejawiała się intymność – jako pararella, reprezentacja intymności charakteryzującej akt seksualny.

 

Instalacja wpisuje się w strategię Krakowskiego Teatru Tańca opartą na współpracy i wymianie energii, zarówno z artystami, jak i lokalnymi społecznościami. Liderzy Teatru powołując się na ekologię i ideę „zero waste” w kontekście prowadzenia działalności kulturalnej regularnie wspierają młodych twórców, udostępniając wypracowane przez siebie narzędzia (takie jak dostęp do studia tanecznego, działań promocyjnych, formy prawnej itp.) umożliwiające działania twórcze.

 

Oryginalna forma prezentacji spektaklu, ale i organizacji produkcji, jest świadectwem dobrych praktyk artystycznych w dobie kryzysu. Wsparci zostali artyści niezależni, lokalne biznesy oraz widzowie, którym zaproponowano alternatywny kontakt ze sztuką, choć nie bezpośredni to jednak odklejony od ekranu komputera. Wysoka jakość artystyczna połączona została z działalnością misyjną, budującą sieć współprac organizacji kultury i instytucji oraz kultury i biznesu.

 

Obok działań artystycznych wydarzenie obejmowało także działania informacyjne, uświadamiające, obejmujące teksty krytyczek tańca, Alicji Muller i Anny Królicy.