Follow us!
W repertuarze Krakowskiego Teatru Tańca na przestrzeni lat znalazło się kilkadziesiąt spektakli tanecznych, realizowanych na tradycyjnych scenach, ale także w przestrzeniach publicznych i nieteatralnych. W ostatnich latach coraz częściej do współpracy zapraszani są także choreografowie zagraniczni.
HORMONY | 1997
CZAJAP | 1998
AZYMUT ABSURDU | 1999
CZŁOWIEKIEM JESTEM | 1999
ZŁOTY CIELEC | 1999
TANGO | 2000
PANACEUM | 2001
JARZĘBINA JARZĘBINA | 2001
choreografia: Eryk Makohon
muzyka: Adam Sławiński, Franciszka Leszczyńska, Jerzy Matuszkiewicz, Lucjan Kaszycki, Jarosław Abramow, Andrzej Zieliński, Seweryn Krajewski
tekst: Agnieszka Osiecka
występują: Joanna Kłeczek, Barbara Kopała, Agnieszka Nowak, Magdalena Noworyta, Agnieszka Pacek, Katarzyna Trynka, Eryk Makohon, Anna Kwinta, Agnieszka Marzec, Magdalena Słupska, Anna Zając, dzieci z Centrum Tańca M.I.
Kamień, drzewo czy rzeka, choć i one ulegają przemianom i prawom natury, wydają się trwać na swych miejscach nieprzerwanie, jak reper - punkt odniesienia, niemy świadek narodzin, życia i jego kresu. Jarzębina, jarzębina, jarzębina. Każdy może mieć taką jarzębinę dookoła której wszystko się zmienia, podlega ciągłej ewolucji, prawom życia i czasu. Jarzębina, która wydaje się tkwić w swoim miejscu nieprzerwanie od zarania świata. Jarzębinę, która w swym niepowściągliwym wyrazie zdaje się mówić: jestem tu, widzę, słyszę, rozumiem.
COLUMBUS | 2002
WYZNANIA KONTROLOWANE | 2002
0-700... | 2002
PORTRT KONWENCJONALNY | 2003
DUETY METAFIZYCZNE | 2003
choreografia: Eryk Makohon
muzyka: U. Dudziak, M. Ravel, Z. Preisner, Gotan Project
występują: Joanna Kłeczek, Magdalena Noworyta, Agnieszka Pacek, Andrzej Chmielowski, Wojciech Rajkowski
Spektakl inspirowany motywami literacko-filmowymi, które stały się pretekstem do rozważ nad dzisiejszą kondycją świata metafizycznych
wyobrażeń, świata, który został nam dany... a może świata, którego sami jesteśmy twórcami...ale na pewno świata, który sami zabijamy!...
czy aby na pewno świata już nam niepotrzebnego...
CZŁOWIEKIEM JESTEM II | 2004
choreografia: Eryk Makohon
muzyka: collage
tańczą: Joanna Kłeczek, Barbara Kopała, Magdalena Noworyta, Agnieszka Pacek, Magdalena Słupska, Magdalena Witter, Anna Zając,
Katarzyna Ziemska, Andrzej Chmielowski, Wojciech Rajkowski
Kostiumy wykonały uczennice z Zespołu Szkół Odzieżowych i Ekonomicznych w Nowej Hucie.
KORONER | 2005
choreografia, reżyseria, scenografia, światło: Eryk Makohon
muzyka: Cave, Vivaldi, Bjork, Kodo, Fleischer
wokale: Jopek, Maleńczuk, Kazik, Bjork
tekst: Adam Mickiewicz
realizacja światła: Artur Oczkowski
głosów użyczyli: Noworyta, Chmielowski, Makohon
nagranie tekstu: Jan Hnatowicz
występują: Eryk Makohon, Magdalena Noworyta, Andrzej Chmielowski
"Koroner" – spektakl solowy Eryka Makohona – osadzony w brutalnych realiach dramatu człowieka, tkwiącego na granicy bytów...
KOBIETA Z WYDM | 2006
Na motywach powieści Abe Kobo
choreografia, scenografia, światło: Eryk Makohon
muzyka: Marcin Pospieszalski
występują: Małgorzata Górny/Dorota Wacek, Magdalena Noworyta, Eryk Makohon
Premiera spektaklu odbyła się przy okazji jubileuszu X lecia zespołu. Kobieta z wydm jest liryczną opowieścią osnutą wokół motywów powieści Abe Kobo z ujmującą kreacją gościnnie występującej w roli tytułowej Małgorzaty Górny.
"Kobieta z wydm (choreografia i scenografia: Eryk Makohon) to taniec piasku i jak piasek przesypuje się nawet przez palce zaciśniętej dłoni. Nie pozwala się zamknąć, nie pozwala scalić, wymykając się bezradnym roszczeniom konkretnego kształtu. Bo piasek nie ma formy, a wydmy pląsają w zmienny rytm szalonego wiatru. Siła nieustrukturyzowanego wirowania ziaren to siła kobiecości, a kobiecość jest jak fale, a jak fale są wydmy. Pierwiastek kobiecości trwa w nieustannym ruchu, ciągle się zmienia, nigdy nie stając się tym, co raz i na zawsze. Sprzeciwia się wszelkim próbom podporządkowania, podstępnie wymyka kontroli… Druga propozycja to Cicindela przypomina, że u podstaw życiowej aktywności leży zawsze odczucie braku i mglista obietnica całkowitego spełnienia. Dla tej iluzji się walczy, pozuje, pożera. A kiedy już się wydaje, iż ma się ją na wyciągnięcie ręki, fatamorgana znika, odbijając się głuchym echem sarkastycznego śmiechu. Wytracone tempo energetyzującego ruchu zwiastuje koniec, który zawsze postępuje krok w krok za wypełniającym się stopniowo niedosytem… "(Beata Kiwit)
CICINDELA | 2006
muzyka: Yann Tiersen, Lisa Gerrard, Bill Withers (wykonanie: Eva Cassidy), Jacaszek & Miłka
choreografia, scenografia: Eryk Makohon
występują: Katarzyna Ziemska/Agata Syrek, Paweł Łyskawa
Cicindele - owady z rzędu chrząszczy, z rodziny trzyszczy, będące zajadłymi drapieżnikami. Poruszają się krótkimi skokami, największą sprawność osiągają w trakcie upału. Charakteryzują się dziwnym sposobem ucieczki: odlatują, odwracają się i czekają na oprawcę, wyciągając go w ten sposób w głąb pustyni. Oprawcy stają się ofiarami, padają z głodu i wyczerpania. Cicindele żywią się nimi. Na pierwszy rzut oka ich sylwetki są pełne wdzięku. W rzeczywistości posiadają jednak ostre szczęki i są tak okrutne, że pożerają się nawet wzajemnie.
"ZWABIĆ, UCIEC, POCZEKAĆ, ZNISZCZYĆ…"
*Spektakl nagrodzony na XXXIV Tyskich Spotkaniach Teatralnych za „poprowadzenie pięknego dialogu ruchu” (2007 rok) oraz na X Jubileuszowych Konfrontacjach Tańca Współczesnego w Koninie (2009 rok – nagroda główna)
„Napięcie między tancerzami i intensywność choreografii odczuwa się jak smak, zapach czy kolor – wszystkimi zmysłami. Spektakl jest soczysty i zaskakujący, pełen napięcia i rozedrgania... (Teresa Fazan, taniecpolska.pl)
Teresa Fazan o spektaklu "Cicindela" w relacji z Festiwalu SPACER
JESTESTWA | 2007
choreografia : Eryk Makohon
występują: Teresa Albin, Barbara Kopała, Magdalena Koza, Dorota Wacek, Katarzyna Ziemska, Paweł Łyskawa, Eryk Makohon.
„Odkrywanie jestestwa następuje zawsze jako usuwanie zakryć i zaciemnień, jako zdzieranie masek, którymi jestestwo odgradza się od
samego siebie…” (M. Heidegger)
„JestestwA” to pogoń za tożsamością, to poszukiwanie siebie w gąszczu obrazów projektowanych przez otoczenie, modę, społeczne
konwencje. To my sami o nas samych...To człowiek nagi. To poszukiwanie istoty… „JestestwA” to bogate kompozycje ruchowe dopełnione
przez plastyczne obrazy multimedialne.
BALLADA O CISZY | 2008
scenariusz: Eryk Makohon, Paweł Łyskawa
choreografia, inscenizacja, scenografia: Eryk Makohon
muzyka: Dawid Rudnicki (wokaliza – Agnieszka Grochowicz) oraz
Hedningarna, Jean – Michel Bernard
występują: Teresa Albin, Magdalena Koza, Agata Syrek, Paweł Łyskawa, Eryk Makohon
sponsor: HUCK Polska
„… snują opowieść. O Ciszy, którą widzieli przez dziurkę od klucza, w palcie, (nie)wyjściową, (nie)codzienną. Potem w kuchni, przy obiedzie zawieszoną nad stołem, kiedy Dwoje mówiło różnymi językami. Widzieli Ciszę, która kazała się starzeć, wyrywała kartki z kalendarza i gumką zamazywała naszkicowane portrety, przecinała kable telefoniczne, wydawała wyroki. Pomagała przejść. W przejściu towarzyszyła…Kiedy Oni – Ci z kuchni – owijali się Dźwiękiem, jak siatką, jak płaszczem, pętlili się i zapętlali, opętali opętani, Cisza cały czas była, zwłaszcza wtedy kiedy Ona myślała o Nim i o Tamtej.. Ciii..szaaare niebo… Będzie padać… śnieg..”
(Nie)codzienne sytuacje których bohaterem jest Cisza stały się dla twórców spektaklu punktem wyjścia do rozważań nad jej rolą w życiu człowieka. Jeśli mielibyśmy nadać Ciszy płeć, to nie tylko ze względu na rodzaj gramatyczny, ale przede wszystkim zmienność i wieloznaczność w przeważającej większości nazwalibyśmy ją kobietą. Jej kolejne wcielenia oraz wielobarwność stały się tematem najnowszego spektaklu Krakowskiego Teatru Tańca.
SIÓDMA ŻONA ÓSMEGO | 2009
reżyseria, choreografia, scenografia: Eryk Makohon
projekcja: Aneta Ptak "Pomidory"
występują: Teresa Albin, Monika Godek, Agata Syrek, Katarzyna Żminkowska, Krzysztof Feliksiak, Anna Chmiel - Kowalska, Barbara Kopała,
Katarzyna Węglowska - Król
On: Gotów zapłacić każdą cenę za męskiego następcę...
One: Intrygujące, upokarzane, czarujące, namiętne...
Spektakl powstał jako efekt pracy uczestników projektu, organizowanego przez Krakowski Teatr Tańca. Projekt miał charakter
eksperymentalny i obejmował prace ruchową, zgłębianie zagadnień teoretycznych oraz fizyczną pracę nad rolą. Uczestnicy projektu
szukali inspiracji pracując nie tylko na sali tanecznej, ale także w różnych miejscach publicznych, podążając za kreowanymi przez siebie
postaciami. Korzystając z technik Stanisławskiego, Barby oraz Meyerholda tancerze stworzyli sceniczne kreacje, poszukując emocjonalnej i
ruchowej prawdy.
ciii...SZA! | 2009
choreografia Eryk Makohon i Paweł Łyskawa
muzyka Dawid Rudnicki
występują Paweł Łyskawa, Eryk Makohon
Tak po prawdzie [...] to z każdym co umiera w naszym życiu, umieramy i my po trochu, którzy zostajemy po nim. On odejdzie, a śmierć
swoją nam zostawia i my ją musimy znosić... W. Myśliwski, Kamień na kamieniu.
Duet był prezentowany na SoloDuo International Dance Festival w Budapeszcie w 2010 roku.
DO YOU FEEL LIKE COFFEE? | 2010
pomysł i choreografia Agata Syrek
Rytuał czy przykra konieczność? Chwila zasłużonej przyjemności czy nałóg? Babskie pogaduchy czy spotkanie biznesowe? Pobudzający
zastrzyk kofeiny czy migrena? Czego symbolem jest energetyczna...pociągająca...magnetyczna...kawa? Czego symbolem sam jesteś po
codziennych, porannych obrządkach? Na jakiego SIEBIE masz dziś właściwie ochotę?
ORAZ ŻE CIĘ NIE... | 2010
choreografia i wykonanie: Agata Syrek, Paweł Łyskawa
muzyka: Michel Polnareff, Bjork
GŁODY | 2010
pomysł i wykonanie: Paweł Łyskawa
muzyka: Diamanda Gallas, Irena Jarocka
"Istnieją trzy rodzaje głodu: głód jedzenia, głód miłości i głód sztuki" Gunter Grass
PARASITE | 2010
choreografia i światło: Eryk Makohon
muzyka: Tomasz Gąssowski
występują: Teresa Albin, Paweł Łyskawa
Duet pochodzi ze spektaklu "JestestwA". W rozbudowanj wrsji zyskał formę autonomiczną. "PARAsite" to krótka historia zniewolenia,
czerpiąca obrazy ze świata natury.
DYM | 2010
choreografia: Eryk Makohon i zespół
światło: Eryk Makohon
muzyka: Tango ChillSesson
występują: Teresa Albin, Anna Chmiel - Kowalska, Monika Godek, Barbara Kopała, Agata Syrek, Katarzyna Węglowska Król, Katarzyna
Żminkowska, Krzysztof Feliksiak
"Dym" to wyraz abstrakcyjnych poszukiwań ruchowych. Zabawa gestem oraz improwizacje taneczne stały się punktem wyjścia do
stworzenia formy całkiem odmiennej od tej, z jaką dotychczas kojarzony był Krakowski Teatr Tańca.
ANAKOLUT | 2010
Spektakl wpisany jest w urokliwą przestrzeń Małego Rynku w Krakowie.
choreografia: Eryk Makohon i zespół
muzyka: collage
występują: Teresa Albin, Anna Chmiel - Kowalska, Monika Godek, Barbara Kopała, Agata Syrek, Katarzyna Węglowska - Król, Katarzyna
Żminkowska, Michał Godlewski (gościnnie), Krzysztof Feliksiak, Paweł Łyskawa
*Anakolut to błąd składniowy zniekształcający budowę zdania, powodujący zanik związku logicznego między jego członami; inaczej jest to wypowiedź zorganizowana pod względem składniowym tak, że jej poszczególne człony kłócą się z porządkiem logicznym zdania i są niepoprawne pod względem gramatycznym. Jego pojawienie się - najczęściej w języku mówionym - spowodowane jest zagubieniem się w toku wypowiedzi, przerwaniem myśli.
TAKARAZUKA CAMP | 2010
choreografia: Eryk Makohon
scenografia: Eryk Makohon
występują: Anna Chmiel - Kowalska, Monika Godek, Agata Syrek, Monika Świeca, Katarzyna Węglowska - Król, Marta Wołowiec,
Katarzyna Żminkowska - Szymańska, Paweł Łyskawa oraz tancerki Pracowni METAfizyczna
Spektakl inspirowany jest teatrem japońskim - popularną rewią żeńską - Takarazuka, działającą w mieście o tej samej nazwie od prawie stu lat. Specyfika i oryginalność teatru, w którym wszystkie role, zarówno męskie, jak i żeńskie odgrywają kobiety, stały się punktem wyjścia do rozważań na temat teatralności płci, konstrukcji płci kulturowej oraz stereotypowego postrzegania płci przez społeczeństwo. Kandydatki na "takarazinki" przygotowują się przez dwa lata w specjalnej szkole do odgrywania ról męskich i ról kobiecych. Przyswajają sobie "kata", czyli charakterystyczne dla danej płci formy gramatyczne, sposoby zachowania, gesty, mimikę. Dla twórców spektaklu ciekawym zagadnieniem jest jednak odgrywani ról kobiecych przez kobiety. Teatr Takarazuka wydaje się bowiem doskonale potwierdzać tezę Simone de Beauvoir: "nie rodzimy się kobietami - stajemy się nimi".
"W Takarazuka camp dochodzi do spotkania kultur i twórczego przetworzenia wzorca. W tym wypadku następuje przeniesienie cech właściwych kulturze dalekowschodniej na grunt polskiej (...) na styku dwóch odmiennych kultur może wytworzyć się trzecia, zawierająca nowe wartości. Czy do tego doszło w przypadku "Takarazuka camp" i adaptacji prozy Kobo? Omówione cechy potwierdzają to złożenie. Jednakże spektakl ten stanowi dowód na to, jak bardzo inspirująca potrafi być kultura japońska z całą swoją różnorodnością, wysokim poziomem kreowania świata przedstawionego czy zabawą w konstruowanie płci kulturowej." (Małgorzata Wielgosz, Teatralne rozgrywki między kobiecością a męskością inspirowane japońską rewią Takarazuka [w:] Inspirująca i inspirowana. Popkultura japońska, pod red. Adrianny Wosińskiej).
"Spektakl Eryka Makohona zmienia się w rytmie, który skupia uwagę widza. Bawi w momentach, gdy pokazuje kiczowate przykłady zachowań obu płci. Intryguje zmieniającym się nastrojem. Rodzi pytania, ale cieszy przy tym oko. Nie ma tu epatowania brzydotą czy wulgaryzmem. Takarazuka camp jest zrobiona ze smakiem, dlatego niech żałuje, kto nie był." (Małgorzata Babińska, miastokultury.pl)
* Spektakl nagrodzony główną nagrodą podczas XXXIX Tyskich Spotkań Teatralnych
*W czerwcu 2019 roku odbyła się premiera wznowienia spektaklu, informacje o spektaklu znajdują się w zakładce SPEKTAKLE
KWADRYGA NA TRZECH | 2012
choreografia i scenografia: Eryk Makohon
występują: Paweł Łyskawa, Sebasian Lenart/Jan Lorys, Bartosz Kwapień/Tomasz Urbański
...forma, proporcja, faktura, kontrapost, bryła, światłocień, kompozycja spiralna, złota proporcja, rytm, skala, relief, statyka, konstrukcja, gęstość, dynamika, grupa, ciężar, porządek, architektura, materia, anatomia, trójwymiarowość, przestrzeń...
Do oglądania głównie dookolnego, rzadziej do spoglądania z góry lub z dołu. Może posiadać fakturę lub kolor. Można je klasyfikować ze względu na skalę. Technika wykonania zależy od użytego materiału...
"Twórcom udała się trudna sztuka zrobienia spektaklu, który ani na chwilę nie sugerował genderowych dwuznaczności. Męskie rio ubrane tylko w czarne spodenki bardzo zdecydowanie zabrało nas w świat starożytnych herosów, muskularnych ciał z greckiej wazy. wzbogaconych energią mistrzów parkour. Tu też brawa były spore i słusznie". (dziennikwschodni.pl, 12.11.2012)
Hanna Raszewska - Kursa o "Kwadrydze na TRZECH" w relacji z odsłony Sceny Tańca Studio
Anna Koczorowska o spektaklu "Kwadryga na TRZECH" w relacji z XVI MSTT w Lublinie
BLONGI. PRÓBA | 2012
reżyseria i choreografia: Eryk Makohon
kreacja i wykonanie: Agata Syrek
video: Agnieszka Fluder
aranżacja przestrzeni, kostiumy: Eryk Makohon
Blondi - suka, owczarek niemiecki, Adolfa Hitlera, otruta na jego polecenie, w bunkrze Furhera 29 kwietnia 1945 w celu przetestowania skuteczności działania samobójczej fiolki arszeniku. Dzień później Hitler wraz z poślubioną czterdzieści godzin wcześniej Ewą Braun popełnili samobójstwo. On strzelając sobie w głowę, Ona rozgryzając samobójczą fiolkę.
"Blondi. Próba jest nie tylko bezwzględną i osobliwą, ale także osobistą wypowiedzią. Przede wszystkim jest duchową próbą dla tych, którzy oglądając pokaz dostrzegą, jak wiele nieoświetlonych miejsc obejmuje terror ludzkich form." (Joanna Roś, Literatura w teatrze: terror ludzkich form, bookeriada.pl)
IN BETWEEN | 2012
spektakl zrealizowany w ramach SZtUKAtorium Krakowskiego Teatru Tańca
pomysł i choreografia: Aleksander Kopański
wykonawcy: Krakowski Teatr Tańca - Anna Chmiel Kowalska, Monika Godek, Barbara Kopała, Agata Syrek, Katarzyna Węglowska - Król,
Katarzyna Żminkowska, Pracownia METAfizyczna - Klaudia Czaja, Małgorzata Green, Marta Wołowiec
Kilka razy w ciągu życia pojawia się szansa, która wszystko zmienia, zazwyczaj inaczej niż to sobie wyobrażamy. To spektakl o marzeniach,
o wyborze, o jego konsekwencjach, o tym jak widzimy samych siebie lub czego nie widzimy. I w końcu to spektakl o kobietach, choć nie
tylko.
Aleksander Kopański - wieloletni tancerz śląskiego Teatru Tańca, współpracuje z Teatrem Słowackiego w Krakowie i Teatrem Polskim w
Bielsku - Białej. Z wykształcenia leśnik.
POLIAMORIA | 27.10.2013
Reżyseria: Eryk Makohon
Choreografia: Eryk Makohon i zespół
Muzyka: Marcin Żminkowski, Ludwig van Beethoven, wokaliza: Barbara Mikulska
Scenografia: Eryk Makohon
Występują: Anna Chmiel-Kowalska, Monika Godek, Barbara Kopała, Agata Syrek, Monika Świeca, Katarzyna Węglowska-Król, Marta
Wołowiec, Katarzyna Żminkowska, Bartosz Kwapień, Paweł Łyskawa, Jacek Mikosz, Karol Miękina/Filip Wójcik
Foto: Bartek Cieniawa
Wykonanie scenografii: Pracownia Ślusarska Roberta Calikowskiego
Według Deborah Anapol należy pozwolić, by to miłość nadawała kształt relacji, zamiast wciskać ją w kształt, jaki nasz umysł uznał za właściwy. Teraz, w początkach XXI wieku, coraz częściej wydaje się, że monogamia na całe życie jest raczej mitem niż faktem. Rodzina nuklearna, podstawowa jednostka wielu społeczeństw, należy zaś do zagrożonych gatunków. Bardziej niż kiedykolwiek konieczne jest żebyśmy porzucili wyuczone przekonania na temat miłości, seksu, intymności i zaangażowania na rzecz gotowości, by odkrywać i przyjmować wszelkie rozwiązania, które będą się sprawdzały…
„Związek Petera, Candy i Jessiki stanowi przykład zarówno triady, jak i małżeństwa grupowego. Tak samo jest z relacją Johna, Eli i Carol, singla i dwóch singielek, wspólnie zamieszkujących jedno mieszkanie w Helsinkach. John i Carol spotkali się sześć lat temu na studiach, zaprzyjaźnili i zostali kochankami. Rozstali się, gdy Carol wyjechała, żeby dokończyć naukę na innej uczelni. Wówczas John nawiązał intymną relację z Eli. Kiedy Carol wróciła do Helsinek i poznała Eli, obie poczuły przyciąganie. Postanowiły spróbować życia w trzyosobowej relacji z udziałem Johna. Po dwóch latach zdecydowali się razem zamieszkać, a obecnie rozważają wspólne dziecko”. Deborah Anapol "Poliamoria"
"Spektakl Krakowskiego Teatru Tańca porusza kulturowe tabu, jakim jest odstępstwo od związku monogamicznego. Aktorzy nie boją się fizyczności, bólu, emocji. To, co chcą pokazać widzom, to wolność i prawo do cielesności. Zrywają z utopijną wizją relacji poliamorycznej. Wskazują zarówno jej atrybuty, jak skutki uwikłania w siec związków". (Natalia Lis, Predysponowani do wielomiłości? e-splot 2013)
"...to niezwykle sensualne przedstawienie (...) Każdy, kto twierdzi że Kraków to konserwatywne miasto powinien zobaczyć tych krakowskich tancerzy..." (Huber Orzechowski, Newsweek Polska, październik 2013)
Hanna Raszewska - Kursa o "Poliamorii" w relacji z Festiwalu Zawirowania
NESTING | 2015
Choreografia: Idan Cohen
Asystent choreografa: Eryk Makohon
Światło: Eryk Makohon
Kostiumy: Dominik Więcek
Występują: Paweł Łyskawa, Magdalena Skowron, Dominik Więcek, Katarzyna Węglowska - Król
premiera:
21 września 2015 r. ICE Kraków Congress Centre
27 września 2015 Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie
*Spektakl powstał we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach programu „Zamówienia choreograficzne 2015”
Spektakl grany w tradycyjnej przestrzeni scenicznej lub jako spektakl „w drodze”, realizowany w przestrzeni niescenicznej.
NESTING, nazwany od czasownika oznaczającego wicie gniazda, przeprowadza widza przez kulturowy szlak między Polską a Izraelem, śledząc nie zawsze wyraźne więzi kulturowe między przeszłością i teraźniejszością. Od dawna dyskutowane relacje polsko–żydowskie, w spektaklu zyskują nową perspektywę.
„Nesting” to poetycki, nastrojowy spektakl, który w czytelny, lecz nienachalny sposób odsłania swoje znaczenia i kreuje zapadające w pamięć obrazy. (H. Raszewska, taniecpolska.pl)
„Opierając się na koncepcji drzewa genealogicznego i gniazd wybudowanych z kulturowych wspomnień,”Nesting”to poszukiwanie szeroko pojętego domu. Ludzie migrują od zawsze. Są jak ptaki, które pchane pierwotnym instynktem przetrwania, potrafią okrążyć kulę ziemską w poszukiwaniu domu. Zdarza się, że musimy uciekać w poszukiwaniu bezpiecznej przystani… W latach 40. XX wieku naród żydowski zmuszono do ucieczki z Europy, a tym samym ogłoszono milionom ludzi, że nie są tym, za kogo się uważali, odebrano im ich tożsamość, wmówiono, że ich dom jest zupełnie gdzie indziej niż dotychczas czuli. Ich adresy przestały obowiązywać. Na miejscu ich domów zaczęto budowę nowych--choć często zbudowanych z tych samych cegieł. Na miejsce jednej rodziny wprowadzała się inna. Cały naród porzucił nie tylko swoje domy, ale swoje dotychczasowe życie. Żydzi zostawili synagogi, muzykę, obrazy, poezję. Pomiędzy „wtedy” i „dziś” istnieje nadal luka, której nie da się łatwo wypełnić. Nieuzupełnione gałęzie drzewa genealogicznego powodują problemy tożsamości: kim jestem, skąd się wywodzę, co mnie stworzyło? Zanim drzewo umrze, jego korzenie zdążą przebić asfalt układając go w dziwny kształt, w którym pozostanie na lata. Po tak uformowanym asfalcie przejdzie jeszcze wiele pokoleń ludzi, gdy po drzewie nie zostanie już dawno śladu. Czy zastanowią się co uformowało ziemię po której chodzą? Czyje korzenie pomogły uformować ich rzeczywistość? Twórców projektu „Nesting” interesują takie właśnie wybrzuszenia, naleciałości, ślady. Co widziały kamienie wmurowane w fundamenty naszych domów? Z czego zbudowane są nasze gniazda, jeśli nie z historii, ze wspomnień i cudzego dziedzictwa? Szukamy odpowiedzi na pytania o źródła naszej tożsamości.”(Idan Cohen)
Weronika Łucyk o "Nestingu" w relacji z Gdańskiego Festiwalu Tańca
Anna Koczrowska o spekaklu "Nesting" w relacji z Festiwalu Kalejdoskop
Alicja Muller o spektaklu "Nesting", w relacji z Festiwalu KRoki
Hanna Raszewska - Kursa o "Nesting", w relacji ze Sceny Tańca Studio
Alicja Muller, recenzja spektaklu "Nesting"
ESTRA&ANDRO | 2015
pomysł i reżyseria: Eryk Makohon
choreografia: Eryk Makohon oraz tancerze
kostiumy: Joanna Jaśko-Sroka
opracowanie muzyczne: Grzegorz Sieradzki
wykonawcy: Katarzyna Gocał, Monika Godek, Aneta Orlik, Katarzyna Pawłowska, Magdalena Skowron, Agata Słowicka, Katarzyna Sikora/
Katarzyna Węglowska-Jamroz, Paweł Łyskawa, Filip Meyer-Lüters, Karol Pruciak, Tomasz Urbański, Dominik Więcek, Filip Wójcik
Krakowski Teatr Tańca w swoim spektaklu ulicznym w sposób dowcipny i lekki odpowiada na kłopotliwe pytanie: „Skąd się biorą dzieci?”. „Estra i Andro” to metaforyczna opowieść o męskości i kobiecości. Widzowie niczym w Woody Allenowskiej komedii znajdują się w „centrum dowodzenia” organizmu kobiety i mężczyzny, śledząc rozwój akcji na poziomie komórkowym. Spektakl o wyjątkowo uniwersalnym przekazie.
GLAMOUR | 2016
premiera: 28 kwietnia 2016, Małopolski Ogród Sztuki w Krakowie
wykonawcy: Katarzyna Pawłowska, Dominika Wiak, Paweł Łyskawa, Dominik Więcek
koncepcja, dramaturgia: Eryk Makohon
reżyseria świateł: Eryk Makohon
kostiumy i stylizacja: Dominik Więcek
choreografia: Eryk Makohon, Katarzyna Pawłowska, Dominika Wiak, Paweł Łyskawa, Dominik Więcek
Formalne, ruchowe poszukiwania twórców odnoszą się do teorii Ervinga Goffmana, nawiązującej do siatki jawnych i ukrytych reguł kierujących zachowaniem ludzi w obrębie różnych sytuacji. Kontakt „twarzą w twarz” to rodzaj przedstawienia, w którym rozmówcy odgrywają swoje role w celu wywarcia odpowiedniego wrażenia na drugiej osobie. Publicznie prezentują tylko jedną jaźń czyli „fronton”, za nią skrywa się druga - „kulisy”. Goffmanowskie „fasady”, czyli powierzchowność, sposób bycia, przyjmują różne formy, podporządkowane celowi, który uczestnik spotkania chce osiągnąć. Formy zastygają, kostnieją... powstają skorupy ulepione z oczekiwań, tendencji i mód. Wyćwiczone pozy, nieszczere emocje budują codzienność, „naturalny” styl bycia, który krzepnie, twardnieje. Gdy pęknie widać, co jest pod spodem....
Twórcy spektaklu, krążąc wokół tematu sami próbują zerwać z charakterystyczną dla nich formą ruchową. Poszukując rozwiązań choreograficznych idą pod prąd, rezygnują z języka, do którego przyzwyczaili siebie i widzów. W warstwie wizualnej architektura obrazu i plastyka kadru, tak charakterystyczne dla Eryka Makohona, i tym razem odgrywają dużą rolę.
SINGULARE TANTUM | 2017
choreografia i wykonanie: Paweł Łyskawa, Katarzyna Pawłowska, Eryk Makohon
współpraca artystyczna: Ayrin Ersoz
muzyka: Michał Paduch
scenografia i światło: Eryk Makohon
video: Wojciech Mochniej
producenci: Gdański Festiwal Tańca, Stowarzyszenie Krakowski Teatr Tańca
Spektakl powstał w ramach programu rezydencja/premiera 2017, organizowanego przez Gdański Festiwal Tańca
<człowiek> to jeden z nielicznych rzeczowników który nie posiada liczby mnogiej, liczby pojedynczej nie posiada rzeczownik <ludzie>, tzw. „plurale tantum”. Czy gramatyka skazuje nas na samotność? Może nie bez znaczenia… <samotność> to kolejny rzeczownik, którego gramatyczną cechą jest pojedynczość...
Epidemia samotności – to punkt wyjścia do indywidualnych i osobistych poszukiwań trójki tancerzy, reprezentujących trzy różne pokolenia – współczesnych dwudziesto-, trzydziesto- i czterdziestoparolatków. Dla każdego z nich samotność oznacza już coś innego, mimo że podobnie zanurzona jest w ozięble metalicznej coraz bardziej wirtualnej codzienności . Samotność to motyw/ problem funkcjonujący w sferze życia człowieka od zawsze, zmienia się jednak jej forma. Przestaje dotyczyć już tylko osób porzuconych, nieśmiałych, czy starych przestaje występować chwilowo, staje się chroniczna, staje się wyborem. Twórcy spektaklu spojrzą na zagadnienie „samotności” przez pryzmat indywidualnych doświadczeń i odczuć, ale także poprzez kontekst innych tekstów kultury.
Alicja Muller o spektaklu "Singulare tantum"
MY|WY
choreografia: Eryk Makohon i zespół
dramaturgia: Eryk Makohon
reżyseria: Eryk Makohon
wykonanie: Pamela Bosak, Paulina Dziuba, Monika Godek, Paweł Łyskawa, Angelika Mizińska, Magdalena Skowron, Mateusz Ulczok,
Dominik Więcek
muzyka: Michał Paduch (śpiew: Paulina Dziuba)
reżyseria świateł: Eryk Makohon
scenografia: Eryk Makohon
kostiumy: Eryk Makohon i zespół
produkcja Stowarzyszenie Krakowski Teatr Tańca
partnerzy: Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka
premiera (data i miejsce): 16 grudnia 2017, Cricoteka
Spektakl powstał w ramach Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznanego Erykowi Makohonowi na rok 2017.
Punktem wyjścia w kreacji spektaklu MY/WY był temat polaryzacji społecznej w dzisiejszej Europie na przykładzie polaryzacji polskiego społeczeństwa drugiej dekady XXIw. Podejmowany przez choreografa Eryka Makohona temat realizuje się w kilku przyjętych płaszczyznach twórczych:
Przestrzeń – Aktor - Widz
Poprzez fizyczne oddzielenie przestrzeni oglądających i oglądanych wiszącą siatką autor czerpie z dramaturgii sytuacji wyraźnego podziału. Poprzez polaryzacje i oddzielenie widza pokazując potrzebę wspólnotowości i bunt przeciwko narzucanej prze współczesną politykę konieczności zajmowania jednoznacznego stanowiska. Ta nowa/stara definicja przestrzeni stawia jednak widza w nowej sytuacji odbierając mu funkcję niemego świadka spektaklu na rzecz roli zbiorowej postaci interlokutora. Pozorny podział stanowi tu zatem formę zbliżenia – bezpośredniej konfrontacji.
Pieśń – Ciało - Widz
Pieśń ludowa poddana nowej muzycznej aranżacji kompozytora Michała Paducha i wykonywana na żywo przez performerkę Paulinę Dziubę to w koncepcji Makohona kolejny z faktorów twórczych budujących następny poziom podziału, podziału między tradycją a współczesnością, polskością a duchem szerszej wspólnotowości. Konotacje z techniką śpiewu białego ( charakterystycznej techniki wykonawczej miedzy innymi górali polskich) to oczywiste odniesienia do idei wolnościowych ale też energetycznej ekstatyczności zawierającej się często w istocie buntu. Ludowe inspiracje to nie tylko nawiązanie do „przenikającej” podziały mentalności polskiej z jej nutą przaśności i przywar z jednoczesnym naddaniem współczesnego beatu ale także nawiązanie do Poleskiej Techniki Tańca Współczesnego – koncepcji Jacka Łumińskiego. Zakłada ona czerpanie z ludowości jako ucieleśnienia nie tylko tradycji ale też pamięci historycznej czy losów narodu pozostawiających „ślady pamięci” w ciele, możliwe do przekucia we współczesny kod ruchowy sam w sobie stanowiący dramaturgię ciała – dramaturgie spektaklu. Ten kod ruchowy staje się głównym, naturalny i organicznym sposobem kinestetycznej komunikacji aktor – widz.
Spektakl został nagrodzony w konkursie na najlepszy spektakl teatru niezależnego „The Best OFF”
Spośród ponad 220 zgłoszonych do konkursu spektakli, jury w składzie: Piotr Cieplak, Marcin Kęszycki, Dariusz Kosiński, Katarzyna Knychalska, Piotr Olkusz wybrało pięciu laureatów, wśród których znalazł się spektakl „MY|WY”
Polska w tańcu - o spektaklu "MY|WY" Krakowskiego Teatru Tańca, tekst Alicji Muller
Relacja z Gdańskiego Festiwalu Tańca - Hanna Raszewska-Kursa o "MY|WY"
"MY|WY" na Dniach Sztuki Współczesnej w Białymstoku
SPEKTAKLE